Περιεχόμενο
Το τυχερό παιχνίδι μπορεί να είναι η καρδιά της προσωπικής μου δημιουργικότητας. Τα τελευταία 12 χρόνια, έχω παίξει μια ποικιλία από εκστρατείες παιχνιδιών από Μπουντρούμια και δράκοι προς το Βαμπίρ το Ράμα. Είχα μια μυριάδα χαρακτήρων σε αυτά τα παιχνίδια. Αλλά υπάρχει ένα παιχνίδι που κρατάει κοντά στη μνήμη μου.
Να γίνει το ένα
Παίζαμε ένα παλαδινό σε μια 3η έκδοση Μπουντρούμια και δράκοι εκστρατεία που ο σύζυγός μου έτρεχε. Ο κόσμος στον οποίο βρισκόμασταν ήταν αυτός που χτίστηκε αποκλειστικά από μόνος του, από τοπίο και έθνη σε θεότητες. Ήταν αναζωογονητικό να βρούμε μια νέα γη που δεν είχαμε παίξει ακόμα ολόκληρη την επιφάνεια. Ήταν κάτι εντελώς νέο για την εμπειρία.
Υπήρξε μια θεότητα στο παιχνίδι που ονομάστηκε Jenna. Ήταν η θεά της ειρήνης και της θεραπείας. Δεν είχε παλαδίες στο όνομά της, αλλά από το δικό της. Ενώ περνούσαμε από την εκστρατεία που ήταν γεμάτη από διάφορους κινδύνους (συμπεριλαμβανομένου ενός μαύρου δράκου), ο χαρακτήρας μου βρέθηκε σε μια σπασμένη λεπίδα. Με τον τρόπο που έπαιζα τον παλαδινό μου, έψαχνα τους τρόπους της ειρήνης και έφερα την ηρεμία και την επούλωση στους γύρω μου.
Με το χάος που εκκρεμούσε στη γη, η θεότητα Jenna θεώρησε ότι χρειαζόταν έναν παλαδινό. Με το σπασμένο σπαθί και την παρουσία μου, έδωσε στον χαρακτήρα μου όλες τις δυνάμεις που επέλεξαν οι παλαδίνες της. Ένιωσα σαν να ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για τον χαρακτήρα μου. Λίγα ήξερα πόσο μεγάλο είναι ένα τέτοιο καθήκον.
Η εκστρατεία συνεχίστηκε καθώς εμείς, οι καλοί, αγωνίσαμε στον καλό αγώνα. Με την Τζένα ως οδηγό μου δεν παραπαίωσα. Ο χαρακτήρας μου προσπάθησε να φέρει ειρήνη και ικανοποίηση στις χώρες. Ήταν ένα είδος στιγμή του κυρίου των δαχτυλιδιών, καθώς η λεπίδα που είχε σπάσει επαναπροσδιορίστηκε από την ίδια τη θεά.
Τι στιγμές παιχνιδιού θυμάστε περισσότερο;